اهداف اقلیمی توافق پاریس اغلب در اطراف تامین برق تمرکز دارد. با وجود سیاست های سختگیرانه اقلیمی و تولید انرژی پاک هنوز از انرژی های فسیلی در صنایع استفاده می شود. استفاده از سوخت های فسیلی در صنایع، حمل و نقل و گرمایش در ساختمان ها هنوز می تواند باعث انتشار CO2 شود تا اهداف اقلیمی جامعه بین المللی به خطر بیفتد.

Shinichiro Fujimori، محقق  موسسه ملی مطالعات محیطی (NIES) و دانشگاه کیوتو ژاپن، توضیح می دهد: "ما می خواستیم تفاوت واقعی هزینه های کربن و انتشار گازهای باقی مانده را کشف کنیم". ما برای شناسایی تنگنا های کربن گیری به منظور ثبات گرمایش جهانی در 1.5-2 درجه سانتی گراد  بر نقش انتشار سوخت های فسیلی که از صنایعی مانند ساخت سیمان و فولاد سازی منتشرمی شود، سوخت های بخش حمل و نقل از اتومبیل ها تا و حمل و نقل هوایی و گرمایش  ساختمان های متمرکز شدیم.  کربن زدایی نسبت به تهیه انرژی بسیار دشوار است .

به نظر می رسد که این فعالیت ها به شدت میزان انتشار دی اکسید کربن در این قرن را تعیین می کند؛حال این پرسش مطرح می شود که چه میزان جهان باید بر میزان انتشار منفی تکیه کند و در نهایت با اهداف اقلیمی مورد توافق بین المللی مطابقت خواهد کرد؟

برای ثبات گرمایش جهانی در دمای 1.5 الی ۲درجه سانتیگراد، انتشار منفی دیگر گزینه نیست، بلکه یک ضرورت است.

برای رسیدن به هدف ثبات گرمایش جهانی در دمای  1.5 درجه سانتیگراد باید  به اندازه 200 گیگاتون CO2 منتشر شود در حالی که اگر این روند فعلی ادامه یابد 4.000 گیگاتون CO2 منتشر می شود.

تعهد های کاهش انتشار تاکنون به اندازه کافی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای نبوده است. این امر موجب نگرانی در مورد افزایش وابستگی به فن آوری های نامشخص و احتمالا خطرناک برای انتشار گازهای گلخانه ای منفی می شود. جذب گازهای گلخانه ای از طریق افزایش پالایش های زیست محیطی یا جذب و ذخیره سازی کربن (CCS) منجر می شود.

از این رو، محققان مسیرهای مختلف جذب کربن را نسبت به اهداف اقلیمی پاریس کشف کردند و با نتایج بسیار تلخ روبرو شدند. گونار لودرر از موسسه تحقیقات برانگیختگی آب و هوا (PIK، عضو انجمن لایبنیتس)، نویسنده اصلی این مطالعه توضیح می دهد:" حتی با تلاش های فراوان همه کشورها، محاسبات ما نشان می دهد که گازهای کربن در حدود 1000 گیگاتون بصورت CO2 باقی خواهد ماند."

لودرر می گوید هدف بلند پروازانه ثبات گرمایش جهانی در دمای 1.5 درجه سانتیگراد تا پایان قرن به این معنی است که یک مقدار فوق العاده بزرگ حداقل 600 گیگاتون CO2 حذف لازم است. "

تیم تحقیقاتی از سراسر اروپا، ایالات متحده آمریکا و ژاپن با 7 مدل پیشرفته کامیوتری از مدل سازی ارزیابی یکپارچه فناوری (IAM) کار کرددند - در این شبیه سازی های کامپیوتری پیشرفته، تعاملات اجتماعی و اقتصادی همانند سایر پارامترهای اقلیمی که سبب کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، در راستای اهداف کاهش گرمایش جهانی ،هزینه های اقتصادی و گزینه های فن آوری بود مورد بررسی قرار دادند.

مطالعه آن ها، نخستین مقایسه مدل چندگانه در توافقنامه پاریس است که نتیجه آن در تضاد با سناریوهای کاهش گرمایش دمای زمین تا ۲ درجه سانتیگراد با مشارکت ملی کشورهای متعهد پیش از ۲۰۳۰ می باشد.

ناکامی در نزدیکی به اهداف، جهان را حتی به ساختارهای فسیلی نزدیکتر می کند.

Zoi Vrontisi از E3MLab از دانشگاه آتن تاکید کرد."تجزیه و تحلیل ما نشان می دهد که فراتر از مقادیر کربن زدایی به منظور ثبات گرمایش در محدوده 1.5-2 درجه سانتی گراد به کاهش قابل توجهی در تقاضای انرژی در بخش هایی مانند صنعت، حمل و نقل و ساختمان نیازمندیم. ما نیاز به تسریع بهبود بهره وری انرژی و تقاضای انرژی داریم." محققان همچنین نشان می دهند که تقویت NDC ها تا سال 2030 نه تنها باعث افزایش انتشار گازهای گلخانه ای می شود، بلکه باعث کاهش پتانسیل کاهش انتشار درازمدت نیز می شود، زیرا آن ها سرمایه گذاری بیشتری در زیرساخت های مبتنی بر فسیل ایجاد می کنند. این بیشتر وابستگی به حذف دی اکسید کربن را افزایش می دهد و احتمالا هدف 1.5 درجه سانتیگراد را از دسترس خارج می کند.

"کاهش تغییرات اقلیمی ممکن است یک چالش پیچیده باشد، اما در نهایت ریاضی کاملا ساده به نظر می رسد.

المار کریگلر از موسسه Potsdam Institute of Impact Research در مورد پیموده شدن اهداف پاریس می گوید: انتشار CO2 در آینده باید در بودجه محدود باشد. "هرچه بودجه بیشتر شود، متناسبا فن آوری های حذف دی اکسید کربن بیشتر خواهد شد، و آن ها با عدم اطمینان زیادی همراه هستند.

این منبع در  (Potsdam Institute for Climate Impact Research (PIK انجام شده است.